Manon
Recentelijk sprak ik Manon. Haar passie is het werken met (jonge) kinderen. Zij heeft haar studie met vlag & wimpel gehaald en keek er ontzettend naar uit om aan de slag te gaan. Spontaan, enthousiast en met een berg nieuwe kennis ging ze van start. De eerste weken vlogen voorbij, maar de onzekerheden namen toe: "Wat als de baby om zal tuimelen.. Wat als de dreumes op de groep valt of ergens tegenaan loopt met z'n hoofdje..". Van een energieke en enthousiaste pedagogisch professional veranderende Manon naar een piekeraar die het lastig vond om de kinderen te begeleiden bij risicovol spel & uiteindelijk ook om fijn en goed te kunnen werken op de groep. Manon werd in overleg overgeplaatst naar de peuters. Daar ging het al wel wat beter maar de stress klachten bleven aanhouden. Inmiddels ging Manon met minder plezier naar haar werk en ze vroeg zich af of de kinderopvang wel iets voor haar was. Dat zorgde voor enorm veel stress 🔥
Door o.a. het stellen van goede vragen & het bieden van een veilige omgeving kwamen Manon & ik in het 2e gesprek tot de kern. Zij was op basisschool gepest en voelde zich vaker buitengesloten. In die periode heeft ze een aantal kwaliteiten (over)ontwikkeld. Het was haar overtuiging geworden dat zij altijd heel alert en verantwoordelijk moest zijn. Deze kwaliteiten zijn van onschatbare waarden op de groep, maar doordat deze nu overontwikkeld waren, werd het haar valkuil. Én daarbij de uitdaging, om deze weer als kracht te gaan gebruiken 🏆
Als ik het voor Manon inzichtelijk maak, komen we samen tot de conclusie dat ze uit zelfbescherming zijn ontstaan, maar dat het nu niet meer (op deze manier) nodig is. De komende 2 weken gaat ze werken aan het oefenen met begeleiden van een activiteit die de afgelopen tijd net iets buiten haar comfortzone heeft gelegen. Ik heb er alle vertrouwen in, dat als ik Manon binnenkort voor de derde keer spreek, dat ze al een stuk dichter bij haar doel is: om de pedagogisch professional te zijn die elk kind verdient.
Lisette
Lisette voelde ze zich vaak als een rots in de branding voor de kinderen én hun ouders. Maar diep van binnen zat er toch iets niet lekker. Oude angsten uit haar jeugd bleven haar achtervolgen, beïnvloedden haar werk en haar vermogen om écht aanwezig te zijn.
Op een dag, na een ogenschijnlijk onschuldig oudergesprek, stortte Lisette in. Een ouder had kritiek geuit op haar aanpak en hoewel het mild bedoeld was, voelde Lisette zich overweldigd en ontdaan. Haar angst, die ze meestal kon onderdrukken, nam de overhand. Ze kreeg het benauwd, haar hart bonkte in haar borst, en de tranen stonden in haar ogen. Ze besefte dat ze deze innerlijke strijd niet langer alleen kon voeren en besloot hulp te zoeken.
Ze hoorde van een collega over mij en besloot een afspraak te maken. Dit was het begin van een transformatie die haar leven voorgoed zou veranderen.
Tijdens het eerste gesprek ontmoette wij elkaar en vertelde ze aarzelend over haar angsten en de impact van het oudergesprek. Door het creëren van een veilige ruimte waar ze zich gehoord en begrepen voelde, begon Lisette zich meer open te stellen. Ze deelde verhalen uit haar jeugd die ze lang had weggestopt, de onzekerheden die ze voelde en de manieren waarop deze haar dagelijks leven beïnvloedden.
In het tweede gesprek doken wij dieper in haar angsten. Door de oorsprong van haar angst te herkennen en te begrijpen voelde zij verlichting. Ik introduceerde technieken om haar gedachten te herstructureren, waardoor ze haar negatieve patronen begon te doorbreken. Met elke sessie voelde Lisette zich sterker en meer in controle over haar emoties.
Het derde gesprek draaide om het omarmen van haar kracht en zelfvertrouwen. Ik liet haar zien hoe ze haar ervaringen kon gebruiken als een bron van kracht in plaats van zwakte. Ze leerde hoe ze haar innerlijke criticus kon temmen en zichzelf met vriendelijkheid kon behandelen. De oefeningen en reflecties die wij samen deden, brachten haar dichter bij haar authentieke zelf.
Tijdens het vierde gesprek merkte Lisette op hoeveel ze al veranderd was. Situaties die vroeger angst opriepen, benaderde ze nu met kalmte en zelfverzekerdheid. Ze voelde zich opnieuw verbonden met haar passie voor haar werk en begon zelfs nieuwe ideeën te ontwikkelen om de kinderen beter te begeleiden. Ik hielp haar deze nieuwe ideeën vorm te geven en moedigde haar aan om ze in de praktijk te brengen.
Het vijfde en laatste gesprek was een terugblik op haar ontwikkeling. Lisette straalde. Ze had niet alleen haar angsten getransformeerd, maar ook een nieuwe basis gelegd.
Lisette verliet de laatste sessie met een gevoel van vervulling en dankbaarheid. Ze wist dat ze altijd nog uitdagingen zou tegenkomen, maar nu had ze de tools en het vertrouwen om deze aan te gaan. Haar werk als pedagogisch medewerker kreeg een nieuwe diepgang en betekenis en ze wist dat ze klaar was om elk kind met nog meer liefde en begrip te begeleiden.